It’s the most amazing feeling, when you go through tremendous high’s, and have someone to share it with. Equally unbelievable when at the lowest of all low’s, there is always a hand, a shoulder or a willing ear, to get you through a terrifying moment. Well, we are all thrown together, by some or other coincidence, or by the hand of destiny. Either way, I am blessed to have such a tremendous team. Each of you, Maria, Dante & Katryn are special, and I solute you for you courage and tenacity.
I got to share a journey of epic proportions, a once in a lifetime event, with one of the most special people I know. Maria. This is a person who will always be optimistic about anything, even when fear is a factor. She has through many occasions, carried the load when I just couldn’t go any further, no questions asked, and not a mention of her equally drained physique. When there isn’t any fight left, she will stand up with an unbelievable zest, and prove, what some can’t even imagine.
Thanks partner, for coming such a long way, and for always being reliable, and always patient. We’ve got a tremendous journey still ahead of us, and I am ever thankful that you’re the one who has my back. This is also the part where we get to return all the favors bestowed upon us and share what we’ve learnt along the way. Our plight to stand up for what’s good, and to make a positive contribution towards growth and fairness, is a long shot, but a shot no less.
Good luck, and may God be with us, no matter where, how or what.
Sincerely
Me
Saturday, 21 April 2007
Friday, 20 April 2007
THANK YOU!!!
When one sets off into the unknown, there is a certain element which makes any experience epic, and unforgettable. It could actually be many things that separates one thing from another. There’s the challenge, the tremendous and sometimes biblical awareness of life, falling down, and getting right back up, nature and all it’s wonders, but most importantly, it’s what happens when people extend themselves, to a place where they interact and become a part of something bigger. In my experience, this usually happens when we break free from our comfort zones, and definitely, when we do things, not only for ourselves, but for the benefit and upliftment of someone else.
We are in such a fortunate position, where we experience this daily. We are more often than not, on the receiving end of all this giving, and there are really no words in which to thank any of the individuals, who have taken us in, helped us out, believed in our mission, given us hope when we’ve lost it, and most of all, each and every one, who have inspired us, to be more than what we could ever dream of being.
We have come such a long way, that sometimes we tend to forget exactly why we are putting ourselves and our bodies through hell and back, but then, in an instant, in the smallest way or gesture, I know. It’s not for me, my family, my dog, my dreams or ideals, but for everyone who share the belief that it’s all good, or at least it should be.
I want to take this opportunity to say thank you so very much to our sponsors, without whom we would’ve been miles away from our goals. There is and have been many. It would literally take forever to name and single out every one of you, but I will. Since we’ve only started blogging recently, I will in due course, make sure that I leave nobody out.
Firstly, thank you to Waterglen Guest Lodge, ma & pa, vir beter kan ek sekerlik nooit ooit vra nie. Al maak ek julle grys en le julle nagte wakker en worry oor waar ek is, dankie dat julle my ondersteun in dit wat ek glo goed is.
Reallandscape, Renzo, thanx for your support and First Ascend clothing for Drakensberg hike
Hi-tec, Chris, for providing us with all terrain footwear
Karrimor, Eugene, for our day packs and backpacks
Cadac, Cindy & Justine, for our fab iso dome tents and sleeping bags
Royal Canine, Michelle, excellent nutrition for Dante & Katryn
Continental, Ray, for keeping our bicycles on the road
Spar, individual stores, for supplying us with food and always supporting us (Spar good for you)
First Ascend, Carmen, for our clothing and rainwear
I especially want to thank every individual whom I have singled out, for the time and effort that they have invested in us. You guys are without parallel, awesome!
We are in such a fortunate position, where we experience this daily. We are more often than not, on the receiving end of all this giving, and there are really no words in which to thank any of the individuals, who have taken us in, helped us out, believed in our mission, given us hope when we’ve lost it, and most of all, each and every one, who have inspired us, to be more than what we could ever dream of being.
We have come such a long way, that sometimes we tend to forget exactly why we are putting ourselves and our bodies through hell and back, but then, in an instant, in the smallest way or gesture, I know. It’s not for me, my family, my dog, my dreams or ideals, but for everyone who share the belief that it’s all good, or at least it should be.
I want to take this opportunity to say thank you so very much to our sponsors, without whom we would’ve been miles away from our goals. There is and have been many. It would literally take forever to name and single out every one of you, but I will. Since we’ve only started blogging recently, I will in due course, make sure that I leave nobody out.
Firstly, thank you to Waterglen Guest Lodge, ma & pa, vir beter kan ek sekerlik nooit ooit vra nie. Al maak ek julle grys en le julle nagte wakker en worry oor waar ek is, dankie dat julle my ondersteun in dit wat ek glo goed is.
Reallandscape, Renzo, thanx for your support and First Ascend clothing for Drakensberg hike
Hi-tec, Chris, for providing us with all terrain footwear
Karrimor, Eugene, for our day packs and backpacks
Cadac, Cindy & Justine, for our fab iso dome tents and sleeping bags
Royal Canine, Michelle, excellent nutrition for Dante & Katryn
Continental, Ray, for keeping our bicycles on the road
Spar, individual stores, for supplying us with food and always supporting us (Spar good for you)
First Ascend, Carmen, for our clothing and rainwear
I especially want to thank every individual whom I have singled out, for the time and effort that they have invested in us. You guys are without parallel, awesome!
Thursday, 19 April 2007
Wednesday, 18 April 2007
EK ONTHOU DIE EERSTE DAG
Ons het 23 Oktober 2005, weggetrek vanuit St Lucia. My ouers het ons hier kom aflaai, seker maar beter as ons so ver is, anders vreet die worry van waar langs die pad is my kind vanaand jou op. Die kusdorpe is redelik naby mekaar, so dit is heel moontlik, om elke aand op ‘n nuwe dorp te slaap. Die binneland, ‘n ander saak, veral van Rustenburg af, die gevare klink net soveel meer, want ons koop die Beeld en die Rustenburg Herald, wat vertel van local gevare.
Ons hele fietstoer was in ‘n japtrap beplan, net sommer besluit dis so, en ons maand kennis gewerk, toe is ons weg. Ek kan vandag nie eens meer onthou hoeveel mense het ons uitgelag nie, veral vir my, want Maria het darem ‘n goeie sport agtergrond en het net nou die dag provinsiaal hokkie gespeel, maar ek kan nie eers behoorlik agteroor bliksem nie, nevermind fiets trap van St Lucia af Kaapstad toe. Om alles te kroon het ek ‘n hewige rookverslawing wat dit destemeer onwerklik laat klink. Nietemin, ons het ons fietse gekoop, het self die drarakke gemaak wat ons bagasie moes dra, en die mandjie voor, wat elk ‘n Jack Russel van sowat 6 maande moes dra. Daar was nie tyd vir oefen of die gewig op die agterkant uittoets nie, ons moes werk, sodat ons darem kon survive vir ‘n rukkie.
My pa het gewaarsku dat die bagasie ‘n bietjie wyd geskat is, maar ons weet mos beter. Hulle het skaars weggetrek oppad huis toe, toe ons agterkom dat daar nie ‘n manier is wat die hele spul agterop die fiets wou pas nie. Die een kollosale rugsak tot barstens toe vol, het ons per geleentheid terug huistoe gestuur, en vir die ander een moes ons 5 kms buite St Lucia omdraai en hom by mense los wat ons van geen kant af ken nie. Later moes ons met groot teleurstelling uitvind dat die twee mensies toe nie so eerbaar was as wat hulle voorgegee het nie, want die sak het blykbaar weggeraak, met my hele cd kolleksie sowel as Maria se Nikon digitale kamera, discman, en nog vele meer.
Ag wat, ‘n mens moet seker maar partymaal tevrede wees om te verloor ook. In alle geval, dit het ons met die omdraai slag ‘n paar dae geneem om weer weg te trek, want die groot bang het ons beetgepak. Daai 5 kms was genoeg om enige mens se hare te laat regop staan. Ek kon nie eens op my fiets balanseer nie, en asemhaal tussendeur was tevergeefs. Uiteindelik hoor ek my pa se stem hier in my agterkop, wat se: ‘moenie worry nie ounooi, ek weet jy gaan nie eers 2 dae haal nie, maar bel my net, ek is dadelik daar om jou weer op te laai.’ Toe spring ons op soos een man en begin trap! Dit was maar rukkerig, en ons het nou al ‘n globale bedrag gespandeer op gastehuise, waar ons weggekruip het vir die oomblik. Die onbekende. Dis darem ‘n vreesaanjaende ding. Klink alles goed as ‘n mens daaroor sit en gesels, maar as jy by die diepkant inplats, dan spartel jy vir lewe en dood.
Soos nou, net 15km buite St Lucia kry ek ‘n pap wiel. Kan nie dink dat ek al ooit ‘n fietswiel geruil het nie, want toe ek klein was, het ek van die ‘permanent tubes’ gebruik. Daar’s blykbaar altyd ‘n eerste keer. Ek probeer eers om die wiel te ruil met al die bagasie agterop, maar kom gou agter dis nie so maklik nie. Met groot drama en ‘n gehuil oor my lot (eintlik maar net bang en sukkel met die asem), gooi ek alles eenkant en begin my werk. Na ‘n goeie uur is die wiel steeds nie reg nie, en ek weier om hulp te aanvaar, ek sal self!!! Uiteindelik is die gaatjie gestop, maar om die dood kry ek nie die wiel styfgepomp nie. Nou gee ek nie ‘n dooie duit om nie, aanvaar maar die handjie wat Maria bysit, maar selfs sy kry die verdomde tube nie styfgepomp nie. ‘n Bakkie vol swartmans gelaai, stop naderhand en vra of hulle kan help, maar nee, die band wil niks weet van volkom nie.
Toe dit net wil begin lyk asof ons gestrand sit, stop ‘n dierbare mensie, Andre, van Mtubatuba langs ons. Hy gee die pomp ‘n go, maar niks. Hy reken hy’t ‘n hoelugdruk pomp by die huis, laai summier die fietse agterop die bakkie en daar gaat ons, te dankbaar dat ons nie die nag in die middel van nerens hoef te kamp nie, alhoewel dit die oorspronklike plan was, maar nog ‘n dag gaan nie seermaak nie. Andre se familie ontvang ons met ope arms, en ons sit saam met die gesin af na die tennisklub toe, waar almal ‘n lekker potjie tennis en muurbal inkry. Daarna huistoe, waar ons wegle in ‘n heerlike maal van braaivleis en bykosse. Sien wat gebeur as jy dink jy’s verlore en gestrand, wondere…
Ons hele fietstoer was in ‘n japtrap beplan, net sommer besluit dis so, en ons maand kennis gewerk, toe is ons weg. Ek kan vandag nie eens meer onthou hoeveel mense het ons uitgelag nie, veral vir my, want Maria het darem ‘n goeie sport agtergrond en het net nou die dag provinsiaal hokkie gespeel, maar ek kan nie eers behoorlik agteroor bliksem nie, nevermind fiets trap van St Lucia af Kaapstad toe. Om alles te kroon het ek ‘n hewige rookverslawing wat dit destemeer onwerklik laat klink. Nietemin, ons het ons fietse gekoop, het self die drarakke gemaak wat ons bagasie moes dra, en die mandjie voor, wat elk ‘n Jack Russel van sowat 6 maande moes dra. Daar was nie tyd vir oefen of die gewig op die agterkant uittoets nie, ons moes werk, sodat ons darem kon survive vir ‘n rukkie.
My pa het gewaarsku dat die bagasie ‘n bietjie wyd geskat is, maar ons weet mos beter. Hulle het skaars weggetrek oppad huis toe, toe ons agterkom dat daar nie ‘n manier is wat die hele spul agterop die fiets wou pas nie. Die een kollosale rugsak tot barstens toe vol, het ons per geleentheid terug huistoe gestuur, en vir die ander een moes ons 5 kms buite St Lucia omdraai en hom by mense los wat ons van geen kant af ken nie. Later moes ons met groot teleurstelling uitvind dat die twee mensies toe nie so eerbaar was as wat hulle voorgegee het nie, want die sak het blykbaar weggeraak, met my hele cd kolleksie sowel as Maria se Nikon digitale kamera, discman, en nog vele meer.
Ag wat, ‘n mens moet seker maar partymaal tevrede wees om te verloor ook. In alle geval, dit het ons met die omdraai slag ‘n paar dae geneem om weer weg te trek, want die groot bang het ons beetgepak. Daai 5 kms was genoeg om enige mens se hare te laat regop staan. Ek kon nie eens op my fiets balanseer nie, en asemhaal tussendeur was tevergeefs. Uiteindelik hoor ek my pa se stem hier in my agterkop, wat se: ‘moenie worry nie ounooi, ek weet jy gaan nie eers 2 dae haal nie, maar bel my net, ek is dadelik daar om jou weer op te laai.’ Toe spring ons op soos een man en begin trap! Dit was maar rukkerig, en ons het nou al ‘n globale bedrag gespandeer op gastehuise, waar ons weggekruip het vir die oomblik. Die onbekende. Dis darem ‘n vreesaanjaende ding. Klink alles goed as ‘n mens daaroor sit en gesels, maar as jy by die diepkant inplats, dan spartel jy vir lewe en dood.
Soos nou, net 15km buite St Lucia kry ek ‘n pap wiel. Kan nie dink dat ek al ooit ‘n fietswiel geruil het nie, want toe ek klein was, het ek van die ‘permanent tubes’ gebruik. Daar’s blykbaar altyd ‘n eerste keer. Ek probeer eers om die wiel te ruil met al die bagasie agterop, maar kom gou agter dis nie so maklik nie. Met groot drama en ‘n gehuil oor my lot (eintlik maar net bang en sukkel met die asem), gooi ek alles eenkant en begin my werk. Na ‘n goeie uur is die wiel steeds nie reg nie, en ek weier om hulp te aanvaar, ek sal self!!! Uiteindelik is die gaatjie gestop, maar om die dood kry ek nie die wiel styfgepomp nie. Nou gee ek nie ‘n dooie duit om nie, aanvaar maar die handjie wat Maria bysit, maar selfs sy kry die verdomde tube nie styfgepomp nie. ‘n Bakkie vol swartmans gelaai, stop naderhand en vra of hulle kan help, maar nee, die band wil niks weet van volkom nie.
Toe dit net wil begin lyk asof ons gestrand sit, stop ‘n dierbare mensie, Andre, van Mtubatuba langs ons. Hy gee die pomp ‘n go, maar niks. Hy reken hy’t ‘n hoelugdruk pomp by die huis, laai summier die fietse agterop die bakkie en daar gaat ons, te dankbaar dat ons nie die nag in die middel van nerens hoef te kamp nie, alhoewel dit die oorspronklike plan was, maar nog ‘n dag gaan nie seermaak nie. Andre se familie ontvang ons met ope arms, en ons sit saam met die gesin af na die tennisklub toe, waar almal ‘n lekker potjie tennis en muurbal inkry. Daarna huistoe, waar ons wegle in ‘n heerlike maal van braaivleis en bykosse. Sien wat gebeur as jy dink jy’s verlore en gestrand, wondere…
Tuesday, 17 April 2007
ONS EERSTE WEDERVARINGE
DIE ONTNUGTERING:
Alles was anders as wat ons dit verbeel het. Die ontnugtering was so groot, dat ons skoon verbeisterd deur elke dag getrap, en as’t ware survive het. Ons werklikheid was skielik ‘n onwerklikheid. Elke dag was soos ‘n ontdekkings reis, maar die anderster tipe. Ons het bang die toekoms ingestaar, niemand weet werklik presies waar ons is, of wat van ons word nie. Ek weet, voor my heilige siel, dat ons sal fine wees, maar die oorweldigende vrese hou my terug, wil ek gou gou bel, en vra dat iemand ons moet kom haal hier langs die R102, oppad na Durban. Maar nee wat, ons sal fine wees, moet net ‘n bietjie uithou, totdat ons die mas opkom, en die toer trapkuns bemeester, dan kan niemand ons keer nie.
Ons het ‘n lang dag van trap agter die rug, en daar is ‘n vreeslike suid ooste wind wat ons van balans gooi, maar hier is die afrit na Ballito, nog net ‘n klein entjie, dan is ons daar. Ons het nog geen idee waar ons gaan bly nie, en ons finansies is ietwat beroerd, so ons kan nie kieskeurig wees nie. Solank ons ‘n warm bad kan he, en ‘n ietsie vir die honger, dan is ek so goed soos uitgesort! Ons kies eers koers strand toe, want die twee woefies, wil bene rek, en ek kort eers my asem terugkry voordat ek kan blyplek soek.
So gebeur alles weereens, net soos dit beskore is. Ons ontmoet die mees interessante, vreemdste mense, en ons naweek draai in nog ‘n avontuur, wat ons vandag nog speechless laat.
Meer hiervan ‘n ander keer.
Alles was anders as wat ons dit verbeel het. Die ontnugtering was so groot, dat ons skoon verbeisterd deur elke dag getrap, en as’t ware survive het. Ons werklikheid was skielik ‘n onwerklikheid. Elke dag was soos ‘n ontdekkings reis, maar die anderster tipe. Ons het bang die toekoms ingestaar, niemand weet werklik presies waar ons is, of wat van ons word nie. Ek weet, voor my heilige siel, dat ons sal fine wees, maar die oorweldigende vrese hou my terug, wil ek gou gou bel, en vra dat iemand ons moet kom haal hier langs die R102, oppad na Durban. Maar nee wat, ons sal fine wees, moet net ‘n bietjie uithou, totdat ons die mas opkom, en die toer trapkuns bemeester, dan kan niemand ons keer nie.
Ons het ‘n lang dag van trap agter die rug, en daar is ‘n vreeslike suid ooste wind wat ons van balans gooi, maar hier is die afrit na Ballito, nog net ‘n klein entjie, dan is ons daar. Ons het nog geen idee waar ons gaan bly nie, en ons finansies is ietwat beroerd, so ons kan nie kieskeurig wees nie. Solank ons ‘n warm bad kan he, en ‘n ietsie vir die honger, dan is ek so goed soos uitgesort! Ons kies eers koers strand toe, want die twee woefies, wil bene rek, en ek kort eers my asem terugkry voordat ek kan blyplek soek.
So gebeur alles weereens, net soos dit beskore is. Ons ontmoet die mees interessante, vreemdste mense, en ons naweek draai in nog ‘n avontuur, wat ons vandag nog speechless laat.
Meer hiervan ‘n ander keer.
Subscribe to:
Posts (Atom)